Όταν απολύθηκα μετά απο 3 μέρες πήγα στο χωριό μου για διακοπές και το μνημόσυνο της γιαγιάς μου. Ανήμερα του μνημόσυνου όλοι πήγαν και εγώ δεν πήγα επειδή δε γούσταρα, μετά επέστρεψαν και οι περισσότεροι δεν έδωσαν σημασία γιατί δεν ήρθα αλλά με πετυχένει μία θεία μου και άρχισε το γκάρισμα " Καλά δεν ήρθες στο μνημόσυνο να τιμήσεις την γιαγιά σου 20 λεπτά ήταν η υπόθεση". Αργότερα νευρίασα για λίγο αλλά το έγραψα στα αρχίδια μου το περιστατικό. Μετά απο αρκετό καιρό το συζητάγαμε με την μάνα μου και μου είπε ένα πράγμα σοφό που είπε ο πατέρας της.
Τον άνθρωπο τον τιμάς και τον σέβεσαι όταν είναι ζωντανός όχι όταν είναι νεκρός.
Αυτό έπρεπε να ακούσουν κάποιοι "πανέξυπνοι" ξάδελφοι πρώτου βαθμού που έχω ούτε που τίμησαν και σεβάστηκαν την γιαγιά μου δεν πατούσαν ποτέ, εμένα και τον αδερφό μου ζάλιζαν τον έρωτα να πηγαίνουμε και στην κηδεία έκαναν ολόκληρο θέατρο. Είλικρινα το είχα πεί αν πεθάνει η γιαγιά θα αλλάξουν πολλά εγώ ούτε που θέλω να πατάω στις θείες και στα ξαδέρφια μου γιατί δε με τίμανε και σέβονται και τον αδερφό μου επίσης. Αυτό είναι που θέλω να καταλήξω τώρα ότι ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο παρτάλι της Γης γιατί το ζωντανό δε θα τον σεβαστεί ούτε θα το τιμήσει μόνο όταν πεθάνει ή άλλη ειδική περίπτωση θα θυμηθεί σαν του καλού καιρού την ημέρα που μπήκα στο στρατό ότι ζείς. Δεν πάνε να γαμηθόυν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου