Εποχή της μεταποιήσης και της επανεκκίνησης (remake-reboot era)

Από το 2008 ξεκίνησε αυτή η εποχή “επίσημα” από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ώσπου έφτασε σε σημείο αηδίας στις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές.

Παραδείγματα άπειρα από την εμπειρία μου το Grand Theft Auto 4 ήτανε επανεκκίνηση του Grand Theft Auto 3, το Tomb Raider του 2013 επανεκκίνηση του πρώτου που βγήκε για το playstation 1 τη δεκαετία του 1990, απο το 2015 σταμάτησα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια να ασχολούμαι λόγο έλλειψης χρόνου, πρωτοτυπίας, επανάληψης του gameplay και επιπέδου δυσκολίας που έφτασε σε σημείο ακόμα και τα μωρά περνάνε τις αποστολές χωρίς να κάνουν πολλές κινήσεις,

Τα τελευταία χρόνια πολλές μεταποιήσεις ταινιών από τις δεκαετίες 50, 60 ,70, 80, 90 όπου χάνουν την αίγλη τους με πολλά οπτικά εφέ περισσότερη βία και αίμα, οι ταινίες της disney οι τελευταίες έχουν γίνει χάλια σε σημείο με σκοπό μόνο το κέρδος, το “the jungle book” του 1962 ήτανε πιο όμορφο, πιο ήπιο και χαρούμενο απο το τελευταίο “live action” με το ίδιο τίτλο υποτίθεται αυτή η εταιρεία φτιάχνει ταινίες για παιδιά όχι για ενήλικες. Το Creed reboot της σειράς Rocky τίποτα παραπάνω, το spider man reboot δυο φορές σε διάστημα 15 ετών.

Τηλεοπτικές σειρές οι παλιές ήτανε πιο ποιοτηκές σε σύγκριση με τις σημερινές, έγιναν αρκετές σειρές reboot όπου δεν γνώρισαν τόση μεγάλη επιτύχια όσο οι προτότυπες, κωμικές σειρές χάνουν την αίγλη τους μετά απο κάποιους κύκλους όπως big bang theory, californication, αστυνομικές σειρές επαναλαμβάνονται οι υποθέσεις τους με διαφορετικό τρόπο και πολλά spin off απο τις πρωτότυπες σειρές έχω ξενερώσει για τα καλά.

Ειλικρινά ξεμείνανε απο ιδεές ο κόσμος και βρίσκουν την εύκολη λύση για το κέρδος το reboot και το remake, σειρών ταινιών και ηλεκτρονικών παιχνιδιών.

Εκτίμηση και αχαριστία στην προσφορά του συναθρώπου.

Αν έμαθα κάτι τόσα χρόνια που βρίσκομαι στο τούτο κόσμο είναι να εκτιμάω αυτά που προσφέρει ο άλλος και ας είναι μη ικανοποιητικά αλλά δυστύχως υπάρχουν πλειοψηφία ανθρώπων πού είναι αχάριστοι όπως του καλού καιρού η γκόμενα του αδερφού μου κάτεβηκε στην Αθήνα απο την “δοξασμένη” Θεσσαλόνικη την σπιτόσαμε στο πατρικό μας, βρήκε δουλειά στην γαμημένη ειδικότητα της μέσα σε 3 μήνες, της προσφέραμε να κάνει πρακτική οδήγηση σε ένα hyundai του 1999 αλλά τι εισπράξαμε απο την προσφορά μας:

- Δεν μου αρέσει η Αθήνα λόγο των ξέφρενων ρυθμών της, δεν είναι έτσι στην Θεσσαλονίκη.

- Το αυτοκινητό σας είναι παλιό και δεν έχει τις ανέσεις όπως το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο που οδηγούσα πάνω (υδραυλικό τιμόνι κ.α).

- Δεν μου αρέσει το σπίτι σας είναι πολύ μεγάλο.

Βλέπω την αχαριστία της σε σημείο εμετού δεν φτάνει που της προσφέραμε τα βασικά που χρειάζετε ένας άνθρωπος αλλά έχει και απαιτήσεις, το καλό που έφυγε από το πατρικό μας και έχουμε την ησυχία μας, εγώ άμα έμενα στο σπίτι κάθε γκόμενας θα έλεγα ένα ευχαριστώ μέσα μου και αν αισθανόμουν αμήχανα και άβολα για τα χ και ψ λόγο θα έφευγα για μένα όχι για την γκόμενα να πάει στο διαόλο και αν ερχόταν αυτή να μείνει μαζί μου και αρχίζει του μουνιού τη γκρίνια θα την σούταρα επι τόπου από το σπίτι μου όλα και όλα να υπάρχει ένας σεβασμός σε αυτά που μου προσφέρουν και τους προσφέρω, ακόμα και στους “φίλους” σήμερα αν δεν γουστάρουν τους κράζω άμεσα, κόψιμο αρχιδιών από την ρίζα θέλει η κοινωνία σήμερα για να σε εκτιμήσει.