Εκτίμηση και αχαριστία στην προσφορά του συναθρώπου.

Αν έμαθα κάτι τόσα χρόνια που βρίσκομαι στο τούτο κόσμο είναι να εκτιμάω αυτά που προσφέρει ο άλλος και ας είναι μη ικανοποιητικά αλλά δυστύχως υπάρχουν πλειοψηφία ανθρώπων πού είναι αχάριστοι όπως του καλού καιρού η γκόμενα του αδερφού μου κάτεβηκε στην Αθήνα απο την “δοξασμένη” Θεσσαλόνικη την σπιτόσαμε στο πατρικό μας, βρήκε δουλειά στην γαμημένη ειδικότητα της μέσα σε 3 μήνες, της προσφέραμε να κάνει πρακτική οδήγηση σε ένα hyundai του 1999 αλλά τι εισπράξαμε απο την προσφορά μας:

- Δεν μου αρέσει η Αθήνα λόγο των ξέφρενων ρυθμών της, δεν είναι έτσι στην Θεσσαλονίκη.

- Το αυτοκινητό σας είναι παλιό και δεν έχει τις ανέσεις όπως το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο που οδηγούσα πάνω (υδραυλικό τιμόνι κ.α).

- Δεν μου αρέσει το σπίτι σας είναι πολύ μεγάλο.

Βλέπω την αχαριστία της σε σημείο εμετού δεν φτάνει που της προσφέραμε τα βασικά που χρειάζετε ένας άνθρωπος αλλά έχει και απαιτήσεις, το καλό που έφυγε από το πατρικό μας και έχουμε την ησυχία μας, εγώ άμα έμενα στο σπίτι κάθε γκόμενας θα έλεγα ένα ευχαριστώ μέσα μου και αν αισθανόμουν αμήχανα και άβολα για τα χ και ψ λόγο θα έφευγα για μένα όχι για την γκόμενα να πάει στο διαόλο και αν ερχόταν αυτή να μείνει μαζί μου και αρχίζει του μουνιού τη γκρίνια θα την σούταρα επι τόπου από το σπίτι μου όλα και όλα να υπάρχει ένας σεβασμός σε αυτά που μου προσφέρουν και τους προσφέρω, ακόμα και στους “φίλους” σήμερα αν δεν γουστάρουν τους κράζω άμεσα, κόψιμο αρχιδιών από την ρίζα θέλει η κοινωνία σήμερα για να σε εκτιμήσει.