Αξιοπρέπεια και δικαίωση.

Φτάνω αισίος να είμαι κάτοικος εξωτερικού εδώ και ένα χρόνο σε ηλικία 23 χρονών. Δεν τελείωσα κανένα ΤΕΙ ή Πανεπιστήμιο στη ζωή μου μόνο το Επαγγελματικό Λύκειο, μία ειδικότητα σε δημόσιο ΙΕΚ και το στρατό όπου ήταν χάσιμο χρόνου από τη ζωή μου. Να πω την αλήθεια ήθελα να σπουδάσω τηλεπικοινωνίες και δίκτυα αλλά η οικονομική κατάσταση δεν ήταν δυνατή για να το κάνω, έτσι βρήκα μια δουλειά που μου αρέσει πραγματικά, η οδήγηση έτσι έβγαλα τα διπλώματα (φορτηγό και λεωφορείο), βρήκα μία δουλειά στα λεωφορεία με σύμβαση 8 μηνών όπου οι κλασικοί  Έλληνες δεν εκτιμάνε καθόλου τον αλλον και τον βγάζουν άχρηστο στην τελική.
Πήγα πέρσι στο εξωτερικό για διακοπές εκεί που ήμουν με την μάνα μου είπαμε να πάμε στην ιδιωτική εταιρεία που εκμεταλλεύται τις δημόσιες συγκοινωνίες της χώρας για πλάκα να στείλω βιογραφικό αν χρειάζονται άτομα στο μέλλον, το τελικό αποτέλεσμα μετά απο 3 μέρες μου πρόσφεραν δουλειά. Να πω την αλήθεια στην αρχή έπαθα σοκ γιατί πήγα για πλάκα και αυτοί με αρπάξανε απο τα αρχίδια, τέλος πάντων το σκεφτόμουνα στην αρχή να μην πάω αλλά μετά σκέφτηκα ότι έφυγα σε ηλικία 19 χρονών για να κάνω τη θητεία μου στο στρατό χωρίς βύσματα και μαλακίες, στα 21 μου έφυγα για το νησί να κάνω την συμβασή μου για να μαζέψω προυπηρεσία  και τότε είπα "η Ελλάδα κατέστρεψε το μελλον μου, δεν είναι η πρώτη φορά που φεύγω απο το σπίτι που μεγάλωσα αρά πάω για ένα σκοπό την προυπηρεσία", όπως ήταν αναμενόμενο υπέγραψα το συμβόλαιο με την εταιρεία και βρίσκομαι ακόμα εκεί.
Τώρα που πάς στο σπίτι που μεγάλωσες για διακοπές σου φαίνετε διαφορετικά, σε καλοσορίζουν ως άνθρωπο που έρχεται απο τα ξένα μέρη και μερικοί άλλοι σου δίνουν συγχαρητήρια που έχεις το θάρρος και τα αρχίδια να φύγεις, όταν οι σημερινοί εικοσιπεντάρηδες και τριαντάρηδες το σκέφτονται ακόμα να πάνε στο εξωτερικό επειδή έχουν βολευτεί με το φρέσκο σπιτικό φαγητό, την παρέα τους στην καφετέρια φλυαρόντας επειδή δεν βρίσκουν δουλειά στην ειδικότητα τους κοντά στο σπίτι τους.
Οι καλές εποχές που ξέρει ο περισσότερος κόσμος τελείωσαν, εγώ προσωπικά όπου βλέπω τυχαία ακόμα γνωστούς απο το σχολείο και απο τη γειτονιά που μένω στη αθήνα η να μου λένε δε βρίσκω δουλειά στην ειδικότητα μου ή του ποδαριού δουλειές κάνουν, δεν έχουν τελειώσει ακόμα τη σχολή και έχουν φτάσει σε ηλικία 26 χρονών, ή να μην έχουν βγάλει ένα μεροκάματο ή να κολλήσουν ένα ένσημο στη ζωή τους σε ηλικία 28 με 30 χρονών και να σκέφτονται μόνο το παρόν και τη καλοπέραση. Δεν περηφανεύομαι που κανω μια "βρώμικη" δουλειά για να εντυπωσιάσω τον καθένα, το κάνω επειδή μου αρέσει και το κάνω για μένα και νιώθω δικαίωση όταν όλοι με θάβανε στο σχολείο και τώρα με βλέπουν και πάνε μακριά με κατεβασμένα κεφάλια γιατί η φήμη οτι έφυγα για το εξωτερικό διαδόθηκε στους κλειστούς κύκλους της περιοχής που μένω, πέρα που διαπιστώσανε την μεγάλη διάρκεια απουσίας μου απο τους δρόμους της περιοχής.
Ένας πολύ βασικό λόγος που έφυγα για το εξωτερικό ήταν να φύγω απο τη μιζέρια της αθήνας και το κυριότερο δεν με κράταγε τίποτα εδώ ούτε φίλοι, ούτε δουλειά, ούτε μέλλον δεν είχα.